Wiadomości

Przepis oznaczony jako art. 10a wprowadza zasadę, że w przypadku wymierzenia kar

lub środków karnych tego samego rodzaju, za jedno z tych wykroczeń i za przestępstwo,

wykonuje się surowszą karę lub środek karny.

Ustawa, w przepisach art. 119 § 1, art. 120 § 1, art. 122 § 1 i 2 oraz w art. 124 § 1 Kodeksu

wykroczeń, regulujących przypadki tzw. czynów zabronionych przepołowionych,

określa na nowo wartość graniczną decydującą o odpowiedzialności sprawcy czynu

za przestępstwo, a nie za wykroczenie – będzie to kwota 500 zł. W aktualnym stanie

prawnym zakwalifikowanie czynu, o którym mowa w wyżej wymienionych przepisach

Kodeksu wykroczeń, do kategorii wykroczeń albo przestępstw uzależnione jest od

tego czy wartość przedmiotu czynu mieści się w granicach odpowiadających wartości

1/4 minimalnego wynagrodzenia czy też je przekracza. Okazało się, że ze względu na

treść art. 2a Kodeksu wykroczeń, który reguluje skutki kontrawencjonalizacji, polegającej

na przeniesieniu danego czynu z kategorii przestępstw do kategorii wykroczeń,

w następstwie każdorazowej (corocznej) zmiany w drodze rozporządzenia wartości

minimalnego wynagrodzenia, zachodzi potrzeba dokonywania przez sądy przeglądu

wszystkich prawomocnych wyroków skazujących, w przypadku których orzeczone kary

nie zostały jeszcze wykonane i ponownego rozstrzygania w sprawie ewentualnej zamiany

kar, gdyż prawomocne wyroki upadają w zakresie dotyczącym kary. Dotyczy to

również kar łącznych. Zwrócił na to uwagę Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu

sygnalizacyjnym z dnia 24 stycznia 2018 r. (sygn. akt S 1/18). W celu uniknięcia pojawiających

się wątpliwości interpretacyjnych, w ustawie nowelizującej, powraca się do

kwotowego, a nie parametrycznego określania wartości granicznej decydującej o odpowiedzialności

sprawcy czynu za przestępstwo albo za wykroczenie.