Wiadomości
Opodatkowanie usług hotelowych
21 września 2023
Usługa hotelowa nie stanowi usługi o charakterze podobnym do najmu lub dzierżawy – uznał Naczelny Sąd Administracyjny.
Z wyroku NSA z dnia 4 lipca br., sygn. akt II FSK 71/21, wynika, iż zawarte w art. 24b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) i art. 30g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) określenia dotyczące umowy o podobnym charakterze nie dotyczą umów hotelowych.
Sprawa dotyczyła indywidualnej interpretacji podatkowej w kwestii, czy budynki hotelowe stanowiące własność wnioskodawcy i położone w Polsce, w których są świadczone, oprócz usług noclegowych i krótkotrwałego zakwaterowania dla osób fizycznych oraz podmiotów gospodarczych, także kompleksowe usługi w zakresie obsługi szkoleń i konferencji (obejmujące noclegi, wyżywienie, udostępnienie sal konferencyjnych, sprzętu multimedialnego) – tzw. usługi konferencyjne, będą podlegały podatkowi z tytułu przychodu z budynków, o którym mowa w art. 30g ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.
Zdaniem skarżącego, świadczenie usług noclegowych, usług krótkotrwałego zakwaterowania symbol PKWiU 55 nie jest tożsame z oddaniem w całości albo w części budynku do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze – tego typu usługi mieszczą się w ugrupowaniu 68.2 PKWiU z 2018 r. Gościa hotelowego nie można stawiać na równi z najemcą, usługa noclegowa to nie dzierżawa powierzchni, a opłata za nocleg to nie czynsz. Gość hotelowy nie jest najemcą i nie korzysta wyłącznie z powierzchni pokoju ale płaci również za obsługę rezerwacji, obsługę pobytu, sprzątanie pokoju, obsługę portiera, wyżywienie, korzysta również w ramach opłaty za nocleg z lobby, parkingu, basenu, siłowni itp. Nie można zatem twierdzić, że wynajmuje on budynek
lub jego część. Nie jest też zobowiązany do ponoszenia kosztów drobnych napraw, który to obowiązek zgodnie z kodeksem cywilnym ciąży na najemcy.
Zdaniem skarżącego, podatek minimalny, o którym mowa, wydaje się być przeznaczony dla działalności ciągłej, a nie sezonowej. Ponadto organ pominął, że usługa oferowana przez skarżącego jest znacznie szersza niż usługa hotelarska, obejmuje nie tylko noclegi, ale też wyżywienie, udostępnienie sal konferencyjnych, sprzętu multimedialnego.
NSA podzielił zdanie wnioskodawcy, iż świadczenie usług hotelarskich nie jest tożsame z oddaniem w całości albo w części budynku do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.
Sąd uzasadnił swoje stanowisko np. różnicą w sposobie zarządzania nieruchomościami. W rezultacie uznał, iż osiąganie przychodów z tytułu usług hotelowych nie stanowi przesłanki do objęcia właściciela hotelu przepisami dotyczącymi podatku od przychodów z budynków.
Z wyroku tego można wyciągnąć wniosek, iż podatnicy świadczący usługi hotelowe nie powinni być objęci podatkiem od przychodów z budynków.
Z wyroku NSA z dnia 4 lipca br., sygn. akt II FSK 71/21, wynika, iż zawarte w art. 24b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych (CIT) i art. 30g ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) określenia dotyczące umowy o podobnym charakterze nie dotyczą umów hotelowych.
Sprawa dotyczyła indywidualnej interpretacji podatkowej w kwestii, czy budynki hotelowe stanowiące własność wnioskodawcy i położone w Polsce, w których są świadczone, oprócz usług noclegowych i krótkotrwałego zakwaterowania dla osób fizycznych oraz podmiotów gospodarczych, także kompleksowe usługi w zakresie obsługi szkoleń i konferencji (obejmujące noclegi, wyżywienie, udostępnienie sal konferencyjnych, sprzętu multimedialnego) – tzw. usługi konferencyjne, będą podlegały podatkowi z tytułu przychodu z budynków, o którym mowa w art. 30g ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT.
Zdaniem skarżącego, świadczenie usług noclegowych, usług krótkotrwałego zakwaterowania symbol PKWiU 55 nie jest tożsame z oddaniem w całości albo w części budynku do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze – tego typu usługi mieszczą się w ugrupowaniu 68.2 PKWiU z 2018 r. Gościa hotelowego nie można stawiać na równi z najemcą, usługa noclegowa to nie dzierżawa powierzchni, a opłata za nocleg to nie czynsz. Gość hotelowy nie jest najemcą i nie korzysta wyłącznie z powierzchni pokoju ale płaci również za obsługę rezerwacji, obsługę pobytu, sprzątanie pokoju, obsługę portiera, wyżywienie, korzysta również w ramach opłaty za nocleg z lobby, parkingu, basenu, siłowni itp. Nie można zatem twierdzić, że wynajmuje on budynek
lub jego część. Nie jest też zobowiązany do ponoszenia kosztów drobnych napraw, który to obowiązek zgodnie z kodeksem cywilnym ciąży na najemcy.
Zdaniem skarżącego, podatek minimalny, o którym mowa, wydaje się być przeznaczony dla działalności ciągłej, a nie sezonowej. Ponadto organ pominął, że usługa oferowana przez skarżącego jest znacznie szersza niż usługa hotelarska, obejmuje nie tylko noclegi, ale też wyżywienie, udostępnienie sal konferencyjnych, sprzętu multimedialnego.
NSA podzielił zdanie wnioskodawcy, iż świadczenie usług hotelarskich nie jest tożsame z oddaniem w całości albo w części budynku do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.
Sąd uzasadnił swoje stanowisko np. różnicą w sposobie zarządzania nieruchomościami. W rezultacie uznał, iż osiąganie przychodów z tytułu usług hotelowych nie stanowi przesłanki do objęcia właściciela hotelu przepisami dotyczącymi podatku od przychodów z budynków.
Z wyroku tego można wyciągnąć wniosek, iż podatnicy świadczący usługi hotelowe nie powinni być objęci podatkiem od przychodów z budynków.
