Strona główna › Aktualności › Wiadomości › TSUE o terminie na odstąpienie od umowy kredytu konsumenckiego
Wiadomości
TSUE o terminie na odstąpienie od umowy kredytu konsumenckiego
18 maja 2020
Umowy kredytu zawierane z konsumentami muszą wskazywać w sposób jasny i zwięzły sposób
obliczania terminu na odstąpienie od umowy. Nie wystarczy, aby w odniesieniu do informacji
obowiązkowych, których przekazanie konsumentowi określa początek biegu terminu na odstąpienie,
umowa odsyłała do przepisu krajowego, który sam odsyła do innych przepisów krajowych.
Trybunał Sprawiedliwości UE 26 marca 2020 r. wydał
wyrok w sprawie C-66/19 – JC przeciwko Kreissparkasse
Saarlouis. W przedmiotowym sporze konsumenta z kredytodawcą
Landgericht Saarbrücken (niemiecki sąd
krajowy), zwrócił się do TSUE z pytaniem prejudycjalnym
w celu ustalenia, czy ów konsument został prawidłowo
poinformowany o okresie, w którym mógł skorzystać
z prawa do odstąpienia. Chodzi więc o wykładnię unijnej
dyrektywy nr 2008/48/WE w sprawie umów o kredyt
konsumencki.
Dyrektywa ta stanowi, że nie ma zastosowania do umów
o kredyt zabezpieczonych prawem rzeczowym na nieruchomości,
takich jak będąca przedmiotem sporu.
Jednak, ponieważ ustawodawca niemiecki postanowił
skorzystać z możliwości zastosowania ustanowionego
przez dyrektywę uregulowania również do takich umów,
sąd uznał, że odpowiedź Trybunału jest niezbędna do
rozstrzygnięcia sporu.
W wyroku TSUE stwierdził, że dyrektywę, której cel polega
na zapewnieniu konsumentom wysokiego poziomu
ochrony, należy interpretować w ten sposób, że
umowy o kredyt konsumencki powinny w sposób
jasny i zwięzły określać sposób obliczania
terminu na odstąpienie od umowy. Co
więcej, dyrektywa stoi na przeszkodzie
temu, by w odniesieniu do informacji
obowiązkowych, których
przekazanie konsumentowi
określa początek biegu
terminu na
odstąpienie od umowy, umowa kredytu przewidywała
takie odesłanie kaskadowe, że konsument nie jest
w stanie na podstawie umowy ani określić zakresu
swojego zobowiązania umownego, ani skontrolować,
czy wszystkie wymagane elementy znajdują się w zawartej
przez niego umowie, ani sprawdzić, czy termin
na odstąpienie od umowy, którym może dysponować,
rozpoczął bieg.
W omawianej sprawie Trybunał stwierdził, że zawarte
w spornej umowie odesłanie do przepisów niemieckich
nie spełnia wymogu polegającego na poinformowaniu
konsumenta w sposób jasny i zwięzły o okresie, w którym
można skorzystać z prawa do odstąpienia od umowy,
oraz o innych warunkach korzystania z tego prawa.
Zgodnie z dyrektywą, jeżeli konsument korzysta z prawa
do odstąpienia od umowy, to bez nieuzasadnionej
zwłoki, a najpóźniej w ciągu 30 dni kalendarzowych od
wysłania kredytodawcy powiadomienia o odstąpieniu,
spłaca on kredytodawcy kapitał oraz odsetki od kapitału
należne od dnia wypłaty kredytu do dnia spłaty
kapitału. Odsetki wylicza się na podstawie uzgodnionej
stopy oprocentowania kredytu. W przypadku
odstąpienia od umowy kredytodawcy nie
przysługuje od konsumenta żadna
inna rekompensata, z wyjątkiem
rekompensaty bezzwrotnych
opłat wniesionych
przez kredytodawcę
na rzecz organów administracji
publicznej.
obliczania terminu na odstąpienie od umowy. Nie wystarczy, aby w odniesieniu do informacji
obowiązkowych, których przekazanie konsumentowi określa początek biegu terminu na odstąpienie,
umowa odsyłała do przepisu krajowego, który sam odsyła do innych przepisów krajowych.
Trybunał Sprawiedliwości UE 26 marca 2020 r. wydał
wyrok w sprawie C-66/19 – JC przeciwko Kreissparkasse
Saarlouis. W przedmiotowym sporze konsumenta z kredytodawcą
Landgericht Saarbrücken (niemiecki sąd
krajowy), zwrócił się do TSUE z pytaniem prejudycjalnym
w celu ustalenia, czy ów konsument został prawidłowo
poinformowany o okresie, w którym mógł skorzystać
z prawa do odstąpienia. Chodzi więc o wykładnię unijnej
dyrektywy nr 2008/48/WE w sprawie umów o kredyt
konsumencki.
Dyrektywa ta stanowi, że nie ma zastosowania do umów
o kredyt zabezpieczonych prawem rzeczowym na nieruchomości,
takich jak będąca przedmiotem sporu.
Jednak, ponieważ ustawodawca niemiecki postanowił
skorzystać z możliwości zastosowania ustanowionego
przez dyrektywę uregulowania również do takich umów,
sąd uznał, że odpowiedź Trybunału jest niezbędna do
rozstrzygnięcia sporu.
W wyroku TSUE stwierdził, że dyrektywę, której cel polega
na zapewnieniu konsumentom wysokiego poziomu
ochrony, należy interpretować w ten sposób, że
umowy o kredyt konsumencki powinny w sposób
jasny i zwięzły określać sposób obliczania
terminu na odstąpienie od umowy. Co
więcej, dyrektywa stoi na przeszkodzie
temu, by w odniesieniu do informacji
obowiązkowych, których
przekazanie konsumentowi
określa początek biegu
terminu na
odstąpienie od umowy, umowa kredytu przewidywała
takie odesłanie kaskadowe, że konsument nie jest
w stanie na podstawie umowy ani określić zakresu
swojego zobowiązania umownego, ani skontrolować,
czy wszystkie wymagane elementy znajdują się w zawartej
przez niego umowie, ani sprawdzić, czy termin
na odstąpienie od umowy, którym może dysponować,
rozpoczął bieg.
W omawianej sprawie Trybunał stwierdził, że zawarte
w spornej umowie odesłanie do przepisów niemieckich
nie spełnia wymogu polegającego na poinformowaniu
konsumenta w sposób jasny i zwięzły o okresie, w którym
można skorzystać z prawa do odstąpienia od umowy,
oraz o innych warunkach korzystania z tego prawa.
Zgodnie z dyrektywą, jeżeli konsument korzysta z prawa
do odstąpienia od umowy, to bez nieuzasadnionej
zwłoki, a najpóźniej w ciągu 30 dni kalendarzowych od
wysłania kredytodawcy powiadomienia o odstąpieniu,
spłaca on kredytodawcy kapitał oraz odsetki od kapitału
należne od dnia wypłaty kredytu do dnia spłaty
kapitału. Odsetki wylicza się na podstawie uzgodnionej
stopy oprocentowania kredytu. W przypadku
odstąpienia od umowy kredytodawcy nie
przysługuje od konsumenta żadna
inna rekompensata, z wyjątkiem
rekompensaty bezzwrotnych
opłat wniesionych
przez kredytodawcę
na rzecz organów administracji
publicznej.
